هر آن چه که باید در مورد «جوزف استالین»، رهبر شوروی سابق بدانید

جوزف استالین (۱۹۵۳-۱۸۷۸م) رهبر دیکتاتور جمهوریای سوسیالیستی شوروی از سال ۱۹۲۹ تا ۱۹۵۳ بود که تحت رهبری ایشون، اتحاد جماهیر شوروی از یه جامعه رعیتی به یه ابرقدرت صنعتی و نظامی تبدیل شد.
با این وجود اون با خشونت بسیار حکومت می کرد و میلیونا نفر از مردم این کشور پهناور در طول دوران حکومت ایشون جون باختن. استالین در خونواده ای فقیر به دنیا اومد و همین موضوع نقش زیادی در گرویدن ایشون در دوران جوونی به جریانات سیاسی انقلابی و هم اینکه فعالیتای خرابکارانه و شرارت داشت. بعد از مرگ ولادیمیر لنین، رهبر جنبش بلشویکا در سال ۱۹۲۴، استالین همه رقبای حزبی خود رو نابود کرد و رهبری کشور رو در دست گرفت.

بعدا از به قدرت رسیدن، استالین کشاورزی رو به صورت یه جنبش اشتراکی سازماندهی کرد و مخالفان خود رو کشته، تبعید کرد یا به اردوگاهای کار اجباری فرستاد. استالین در سالای جنگ جهانی دوم (۱۹۴۵-۱۹۳۹ م) از متحدان آمریکا و بریتانیا به حساب می اومد اما بعد از پایان جنگ روابط بسیار پرتنشی رو با غرب داشت که از اون به دوران «جنگ سرد»، بین سالای ۱۹۴۶ تا ۱۹۹۱، یاد می شه.البته بعد از مرگ ایشون در سال ۱۹۵۳ زمامداران جدید سیاست استالین زدایی از حکومت رو در پیش گرفتن.

سالای اولیه زندگی استالین و خونواده اش

جوزف استالین با نام کامل جوزف ویساریونوویچ جوگاشویلی در ۱۸ سپتامبر سال ۱۸۷۸ یا ۶ دسامبر سال ۱۸۸۷ در شهر کوچیک «گوری» (Gori) در گرجستان به دنیا اومد که بعدا جزئی از خاک شوروی قبلی گردید. البته ایشون بعدا تاریخ تولد دیگری رو واسه خود انتخاب کرد: ۲۱ دسامبر ۱۸۷۹ میلادی. در دهه سوم زندگی خود، ایشون نام «استالین» رو واسه خود انتخاب کرد که در زبون روسی به معنی «مرد آهنین» است.

ایشون هیچ داداش یا خواهری نداشت و در فقر مطلق بزرگ شد.
پدرش یه کفاش ساده و مردی الکلی بود که تنها پسرش رو شدیدا کتک می زد. مادرش هم زن ساده ای بود که واسه بقیه رختشویی می کرد.
استالین در دوران کودکی به آبله گرفتار شد که این موضوع باعث شد در تموم طول زندگی اش زخمای به جا مونده از این مریضی ناخوشایند پوستی رو روی صورت خود داشته باشه.

در دوران نوجوونی ایشون بورس تحصیلی واسه درس خوندن تو یه مدرسه دینی در شهر تفلیس و تو یه کلیسای ارتدوکس گرجستانی بدست آورد. در همین دوران ایشون به صورت مخفیانه آثار کارل مارکس، فیلسوف اجتماعی و نویسنده کتاب «مانیفست کمونیست» خواند و به جنبشای انقالبی بر علیه حکومت تزاری روسیه علاقمند شد.
در سال ۱۸۹۹، به دلیل شرکت نکردن در امتحانات مدرسه دینی از این مرکز اخراج شد هر چند ایشون بعدا دلیل اخراج خود رو تبلیغات عقاید کمونیستی خود می دونست.

بعد از ترک مدرسه مذهبی، استالین به یه آشوبگر سیاسی زیرزمینی تبدیل شد و در تظاهرات و اعتصابات کارگران کمونیست نقش زیادی داشت. اون لقب «کوبا» (Koba)، برگرفته از یه قهرمون یاغی افسانه های گرجستان، رو واسه خود انتخاب کرد و به شاخه نظامی جنبش دموکراتیک اجتماعی مارکسیستی به رهبری ولادیمیر لنین که به اونا «بلشویک» گفته می شد ملحق شد.
اونم اینکه در چندین فعالیت خلافکارانه دخالت داشت از جمله سرقت از بانک که از این روش واسه پشتیبانی از فعالیتای حزبی استفاده می شد.
بین سالای ۱۹۰۲ تا ۱۹۱۳ ایشون چندین بار دستگیر شده و به زندان و بعد تبعید به سیبری محکوم گردید.

در سال ۱۹۰۶، استالین با یه خیاط جوون به نام اِکاترینا «کاتو» سوانیدزه (۱۹۰۷-۱۸۸۵ م) ازدواج کرد.
این دو صاحب یه بچه پسر به نام «یاکوف» (۱۹۴۳-۱۹۰۷ م) شدن که در دوران جنگ جهانی دوم در یکی از زندانای آلمان درگذشت. اِکاترینا هم تنها یه سال بعد از ازدواج با استالین به دلیل مریضی تیفوس و در حالی که فرزندش تازه به دنیا اومده بود درگذشت. در سال ۱۹۱۸ (بعضی هم می گن در سال ۱۹۱۹) استالین با نادژدا «نادیا» آلیلویِوا (۱۹۳۲-۱۹۰۱ م)، دختر یکی از انقلابیون روسی ازدواج کرد.
اونا صاحب دو بچه شدن، یه پسر و یه دختر. نادژدا در دهه سوم زندگی خود به دلیل مشکلات خودکشی کرد.
البته استالین در خارج از روابط زناشویی خود هم فرزندانی داشت.

به قدرت رسیدن جوزف استالین

در سال ۱۹۱۲، لنین که در سوییس و در تبعید هست، جوزف استالین رو واسه حضور در اولین کمیته مرکزی حزب بلشویک مامور کرد.
سه سال بعد، در نوامبر ۱۹۱۷، بلشویکا قدرت رو در روسیه به دست گرفتن. اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۲۲ به رهبری لنین تاسیس شد.
در بین این چند سال، استالین به پیشرفت خود در سلسله مراتب حزب ادامه داد و در سال ۱۹۲۲ به عنوان دبیر کل کمیته مرکزی حزب کمونیست انتخاب گردید، سمتی که به اون این امکان رو داد که متحداش رو به مناصب دولتی بگمارد و پایه ای واسه پشتیبانی سیاسی از خود در آینده بسازه.

بعد از این که لنین در سال ۱۹۲۴ درگذشت، استالین کم کم رقبای حزبی خود رو کنار زد و رقابت واسه کنترل حزب کمونیست رو به نفع خود تموم کرد.
در اواخر دهه ۱۹۲۰ ایشون در اتحاد جماهیر شوروی به یه دیکتاتور تموم عیار تبدیل شده بود.

اتحاد جماهیر شوروی در دوران زمامداری استالین

استالین در سالای پایانی دهه ۱۹۲۰ یه سری از برنامه های ۵ ساله رو واسه تغییر ساختار کشور از یه جامعه رعیتی و براساس کشاورزی به یه ابرقدرت صنعتی در پیش گرفت. برنامه های پیشرفت ای ایشون براساس کنترل دولتی روی اقتصاد استوار بوده و اشتراکی سازی کشاورزی کشور رو شامل می شد که در اون دولت کنترل همه مزارع رو در دست می گرفت. میلیونا کشاورز از مشارکت در طرحای استالین سر باز زدن. در نتیجه این افراد بیشترً اعدام گردیده یا به مناطق دیگه تبعید شدن. سیاست اشتراکی سازی کشاورزی باعث به وجود اومدن قحطیای زیادی در سراسر قلمرو شوروی گردید که در نتیجه اون میلیونا نفر جون خود رو از دست دادن.

استالین با ایجاد ترس در میان مردم بر اونا حکومت می کرد و حکومت اون شدیدا تمامیت خواه بود و هر کسی که با ایشون مخالفت می کرد رو از بین بر می داشت. اول قدرت پلیس مخفی رو بالا برد و مردم رو تشویق می کرد که از همدیگه جاسوسی کنن. اینجوری ایشون در این چند سال میلیونا نفر رو به جرمای واهی به قتل رساند و بسیاری دیگه رو براساس سیستم کمپای کار اجباری به نام «گولاک» (Gulag) در صحرای سیبری به کار اجباری مجبور کرد.
در نیمه دوم دهه ۱۹۳۰، استالین سیاست موسوم به «پاکسازی بزرگ» (Great Purge) رو در پیش گرفت که براساس اون آدمایی که به اونا سوء ظن می رفت رو از ارتش کشور و حزب کمونیست حذف کرد.
درس ال ۱۹۲۵، شهر «تزاریتسین» به افتخار اون به «استالینگراد» تغییر نام داد.

علاوه بر این، استالین یه کیش شخصی رو در میان دور و بریا خود به وجود آورد اینجوری که شهرهای کشور به افتخار ایشون تغییر نام داده می شدن، تاریخ شوروی از نو نوشته شد تا نقش بسیار برجسته تری در انقلاب بهش داده شده و دیگه جنبه های زندگی ایشون شکلی افسانه ای به خود بگیره.
در همه بخشا از آثار هنری گرفته تا ادبیات و موسیقی همه از اون حرف می زدن و اسم اون در سرود ملی شوروی قبلی نقش بست. حکومت ایشون روی فعالیت رسانه های این کشور که به طور کاملً دولتی بودن هم محاصره داشت.

جوزف استالین و جنگ جهانی دوم

در سال ۱۹۳۹، که جنگ جهانی دوم در شرف وقوع بود، جوزف استالین و آدلف هیتلر (۱۹۴۵- ۱۸۸۹ م)، دیکتاتور آلمان یه قرارداد صلح امضا کردن که براساس اون هیچ کدوم به خاک دیگری تعرضی نمی کرد.
بعد از امضای این قرارداد، استالین کشورای استونی، لیتوانی و لتونی و هم اینکه بخشایی از لهستان و رومانی رو به خاک شوروی ضمیمه کرد.

علاوه بر این ایشون به فنلاند هم جمله کرد.

در ژوئن سال ۱۹۴۱، هیتلر پیمان صلح با شوروی رو ملغی کرده و به این کشور حمله کرد و در اول به سرعت شهرهای کوچیک شوروی رو یکی پس از دیگری به تصرف خود درآورد. بر خلاف هشدارهایی که از طرف دولتای آمریکا و بریتانیا و هم اینکه افسران اطلاعاتی کشور شوروی در مورد حمله نزدیک الوقوع آلمان به استالین داده شده بود، ایشون توجهی به این اظهارات نکرد به خاطر همین در اول نیروهای نظامی شوروی قبلی آمادگی مقابله با نیروهای مجهز آلمانی رو نداشتن.

در حالی که نیروهای آلمانی به شهر مسکو، پایتخت حکومت شوروی نزدیک می شدن ایشون بازم در مسکو موند و دستور در پیش گرفتن سیاست دفاعی موسوم به «زمین سوخته» (scorched earth defensive policy) رو صادر کرد که براساس اون نیروهای این کشور قبل از عقب نشینی از هر منطقه ای همه منابع، آذوقه و زیرساختایی که ممکن بود واسه دشمن به درد بخور واقع شن رو نابود می کردن. در جنگ استالینگراد همه چیز به نفع نیروهای شوروی تغییر کرد.
این جنگ که از آگوست ۱۹۴۲ تا فوریه ۱۹۴۳ ادامه داشت با پیروزی نیروهای ارتش سرخ شوروی و شکست نیروهای آلمانی همراه بود و در آخر ارتش آلمان با تلفات فراوون از سرزمینای سرد شوروی عقب نشینی کرد.

با طولانی شدن جنگ جهانی دوم، استالین در کنفرانسای نیروهای متفقین شرکت می کرد که از مهم ترین اونا میشه به کنفرانس تهران (۱۹۴۳) و کنفرانس یالتا (۱۹۴۵) اشاره کرد.
اراده قوی و سیاستای سیاسی سفت اون باعث شد ایشون همزمان هم یه متحد وفادار باشه و هم از دیدگاه های خود در مورد تبدیل شوروی به یه ابرقدرت بعد از پایان چنگ هم عقب نشینی نکنه.

سالای آخر زندگی جوزف استالین

بالا رفتن سن هم تاثیری در نرم شدن استالین و کاهش سرکوبا نداشت. دوران بعد از جنگ جهانی دوم در شوروی هم مثل سالای قبل از جنگ در دستگیری، شکنجه، ایجاد ترس، پاکسازی،اعدام، تبعید و کار در اردوگاهای کار اجباری در سرزمینای یخبندان سیبری خلاصه می شد.
در این دوران کوچیک ترین مخالفتی شدیدا سرکوب گردیده و هر چیز  که صبغه غربی داشت در نطفه خفه می شد.
ایشون در همه کشورای شرق اروپا حکومتای کمونیستی بر سر کار آورد و با آزمایش بمب اتمی در سال ۱۹۴۹ عصر هسته ای شوروی رو شروع کرد.
در سال ۱۹۵۰، ایشون به کیم ایل سونگ (۱۹۹۴-۱۹۱۲ م) ، رهبر کمونیست کره شمالی اجازه داد که به کشور کره جنوبی که به وسیله آمریکا پشتیبانی می شد حمله کنه که در آخر به جنگ کره رسید.

استالین در سالای پایانی عمر خود به مریضی پارانویا گرفتار شده بود و به همه چیز سوء ظن داشت. در آخر ایشون در ۵ مارس ۱۹۵۳ و در سن ۷۴ سالگی به دلیل آسیب قلبی درگذشت. جسد ایشون مومیایی شده و تا سال ۱۹۶۱ در آرامگاه لنین در میدون سرخ شهر مسکو نگهداری می شد.
در این سال براساس سیاستای استالین زدایی از کشور، جسد ایشون به دستور نیکیتا خروشچف (۱۹۷۱- ۱۸۹۴ م)، جانشین استالین، در نزدیکی دیوار کرملین به خاک سپرده شد.

براساس برآورده ها ایشون در قتل بیشتر از ۲۰ میلیون نفر از مردم کشورش در دوران زمامداری سرکوبگرانه اش دخالت داشته.